Akwantuo

Ik zou misschien mijn nederige excuses moeten aanbieden voor het lange wachten op een nieuwe post. Wachten is echter een belangrijke bezigheid hier in Afrika. Ik doe niet anders. Dus als ik een maand niks nieuws schrijf dan probeer ik gewoon mijn ervaringen te delen.

Het laatste en enige relevante nieuws uit 'the Good Shepherd' is dat we er voor hebben gezorgd dat de kinderen niet meer worden geslagen. Ik moet nog zien of ze het volhouden (de kinderen zijn niet meer te handhaven) maar het was erg prettig om eindelijk iets te veranderen.
De wezen moeten het nu helaas zonder mij stellen. Ik ben verhuisd naar Budumburam. Het Liberiaanse vluchtelingenkamp waar ik al eerder over vertelde. Dat wilde ik al langer doen maar Projects Abroad kon niet voor een gastgezin zorgen. Op een mooie dag op het strand ontmoette ik toen MD, een Liberiaan die werkt voor een vredesorganisatie. Na een aantal lange politieke discussies en veel gepraat over muziek kwamen we erachter dat we beiden graag op het kamp wilden wonen (MD woonde toen nog in een dorp in de buurt). U raadt het al, beste fan, we zijn inmiddels huisgenoten.

Goed, ik woon dus met een Liberiaanse vluchteling samen in een vluchtelingenkamp. Inmiddels is Fergal, een Ierse vrijwilliger ook bij ons ingetrokken. Het leven op het kamp is een grote belevenis. Ik zal proberen om wat voorbeelden te geven...
We hebben bijna nooit elektriciteit. Als het Ghanese elektriciteitsbedrijf ons al stroom geeft is het maar de vraag of het ons bereikt. Twee weken geleden was er geen drie dagen lang geen stroom omdat de watertruck die de put van de buren kwam bijvullen door de kabel heen wilde rijden. De bestuurder beschreef het incident als 'unfortunate' en reed door. Een week later bleek dezelfde (inmiddels gerepareerde) kabel gestolen. Tachtig meter kabel is geld waard, dus het wordt gejat. Da's logisch...
We moeten water halen bij de buren (die van die put). Voor een dubbeltje vullen ze een emmer maar je weet nooit of ze zin hebben om water voor je te halen. Vaak genoeg is het water ineens 'finished'...
Eten op het kamp is vreemd genoeg geen straf. Ik teer op fruit, broodjes ei, spaghetti, rijst met kip, aardappelen met iets groens erop en oliebollen (ja, oliebollen). Ik heb zelfs een stamcafé; 'The Brotherhood' (voor al uw broodjes ei) waar ik elke dag een keer kom. De eigenaar vroeg me vandaag om hem nieuwe recepten te leren. Het mag niks kosten, dus ik ga de man bananenpannekoeken leren bakken!

Het werk dat ik doe op het kamp is geweldig. Ik werk nog steeds bij the Vision. Daar ben ik vooral druk met het nakijken van andermans werk. Sinds deze week ben ik ook ingeschakeld om een conflict tussen de twee 'bazen' op te lossen. Conflictstudies in de praktijk...
Verder ben ik gevraagd als gastdocent door een 'college'. Ik ga daar een paar keer les geven in conflictresolutie aan mensen die (willen) werken in vredesorganisaties. Ten slotte help ik MD met het opzetten van zijn eigen organisatie; FEED. MD's plan is om door middel van een paar simpele ideeen het leven van dorpelingen op het platteland beter te maken.
Kortom, ik vermaak me wel!

Aanstaande maandag komen pa en ma komen naar Ghana! Op kerstdag nota bene! Is dat niet mooi? Nog mooier is dat mijn lieve zuster en haar vrind een week later ook in Ghana zijn!
Ik heb een mooie 'tour de Ghana' gepland, dus de volgende update is met de groeten van he gehele familie!

Deze keer nog de groeten van mij! Goede feestdagen allemaal!