Akwantuo

De verleiding van het strand was dit weekend weer eens te groot en ik belandde voor de zoveelste keer in Kokrobite. Deze weinig avontuurlijke keuze zorgt voor niet al te verassende blogposts maar is ook wel een beetje te begrijpen, vind ik zelf. Het droge seizoen loopt immers ten einde en Ghana is in deze tijd van het jaar op zijn stoffigst. Daardoor zijn de uitzichten matig en kleuren de foto’s bruin. Dit laatste geld gelukkig ook voor mij. Tot mijn grote vreugde ben ik er dit weekend namelijk in geslaagd om de basis te leggen voor een respectabele tint. Daarnaast slaagde ik er in om een stuk of tien vrijwilligers mee te nemen, zodat mijn onderzoek niet op zijn gat kwam te liggen. Ja, u ziet het goed beste lezer, ik werk ook in het weekend. Antropoloog ben je immers 24 uur per dag, zeven dagen in de week.
Mijn onderzoek vordert dan ook gestaag. Tot mijn grote opluchting heb ik het idee dat mijn plannen goed uitvoerbaar zijn. Ik was een beetje zenuwachtig dat ik in mijn onderzoeksvoorstel te veel in de ruimte aan het lullen was, maar dat valt nogal mee geloof ik. Inmiddels heb ik een aantal zeer bruikbare gesprekken gevoerd en dingen gezien. Dit ondanks dat ik de laatste twee weken vooral bezig ben geweest met het leren kennen van zoveel mogelijk vrijwilligers en het winnen van hun vertrouwen. Dat is goed gelukt en vandaag ben ik voor het eerst meegegaan naar de werkplek van een van mijn huisgenoten. Dit zal ik vanaf nu elke dag gaan doen.
Ik woon met twee Britten en twee Amerikanen in een huis in Teshie, ten oosten van Accra. Onze gastvrouw is Mrs. Afrifa, weduwe van Brigadier Afrifa, een van Ghana's vele 'presidenten'. Afrifa was een machtig militair die in al zijn goedheid besloot dat hij de aangewezen persoon was om het land te redden van het economische wanbeleid van de jaren '60. De coup die hij pleegde werd hem echter niet in dank afgenomen. In 1979 werd hij geexecuteerd door JJ Rawlings. Voor meer informatie, klik hier.

Hallo allemaal, welkom (terug) op akwantuo!
Ik ben inmiddels alweer een week in Ghana. Deze keer niet als vrijwilliger, maar als afstuderend antropoloog. Toch zal ik ook deze keer vooral omgaan met westerse vrijwilligers, zij vormen namelijk mijn onderzoekspopulatie. Naar aanleiding van een aantal vragen die ik zelf had omtrent vrijwilligerswerk begon ik afgelopen december aan mijn onderzoeksplan. Ik richt me vooral op de beelden die vrijwilligers hebben van Afrikanen. Deze beelden hangen volgens mij samen met de motieven die mensen hadden om vrijwilliger te worden, hun verwachtingen van Afrika en hun verbazing als ze eenmaal in Ghana aankomen. Ik heb inmiddels de nodige contacten gelegd voor mijn onderzoek en in mijn 'antropologboek' staan zelfs al een aantal bruikbare observaties en quotes. Morgen verhuis ik naar Accra om in een gastgezin te gaan wonen tussen de vrijwilligers. Dan begint het allemaal echt.
Tot zover de werkzaamheden. Ik ben immers ook een beetje op vakantie. Vorige week werd ik van het vliegveld opgehaald door een Australier die ik hier vorig jaar ontmoette. Hij is een bar aan het strand aan het bouwen en bood me een kamer in zijn huis aan. Er is niks mis met wonen aan een strand, dus ik ben er de hele week gebleven. Het is aan het strand van Kokrobite, waar ik vorig jaar ook vaak kwam. Het is geweldig om iedereen weer te zien, na een paar dagen was het alsof ik nooit weg ben geweest. Het is weer douchen met een emmer en zweten in de schaduw. Er is weer veel te goedkoop bier en matig eten (aangevuld met Norit en Rennies). De minibusjes zijn er niet comfortabeler op geworden en het internet is nog steeds niet vooruit te branden. Toch heb ik kunnen zien dat er in Holland "veel bewolking en van tijd tot tijd wat regen" zal zijn en dat Ajax gewonnen heeft. Ik kan dus terug naar het strand.