Akwantuo

In de achtertuin van ons royale onderkomen in Teshie staat een tweede huis. Het biedt onderdak aan het personeel en ook aan enkele minder gemakkelijk te definieren personages. Je ziet ze zo af en toe in- en uitlopen. Zo is er bijvoorbeeld Kwame, die volgens sommigen familie van de vrouw des huizes is. Kwame is, in tegenstelling tot ondergetekende, gek op honden. Zijn grote trots is de teef JahRule, vernoemd naar een rapper waaraan ik zo mogelijk een nog grotere hekel heb dan aan honden. Het beest is werkelijk nergens goed voor. Als ik na een nachtelijk avontuur soepeltjes over het ijzeren hek klim slaat ze aan en rent dan met de staart tussen de benen weg, wat een waakhond...
Dit is echter niet geheel zonder reden, honden ruiken immers gevaar. En dat was er ook. De afgelopen weken verliepen voor mij namelijk niet geheel naar wens, waardoor mijn humeur nogal eens slecht te noemen was. Het leek wel een vloek: binnen een week was mijn laptop kapot, deed mijn camera het niet meer en bleek mijn superhippe telefoon gestolen. Inmiddels heb ik weer een werkende camera en laptop, maar toen JahRule mij vorige week voor de zoveelste keer wakker blafte was de maat vol. Slechts gehuld in V&D boxershort, kijkende door maar een contactlens, stormde ik de tuin in, waar ik de zwabber vond. Hiermee heb ik het beest enkele rake klappen verkocht, totdat ik dacht dat de boodschap duidelijk was. Over nachtrust heb ik inmiddels niet meer te klagen.
Het repareren van mijn laptop leverde ook de nodige sensatie op. Een van de in- en uitlopers in ons huis verzekerde mij dat hij wel iemand kende die het voor weinig kon doen. De man, die in het echt Rasmus schijnt te heten, leek me niet iemand om te vertrouwen maar wel iemand die wist wie laptops kon repareren. Het is een vrolijk figuur die nogal gecharmeerd is van mafiafilms. Omdat ik zelf nog steeds te blank ben om een fatsoenlijke prijs te bedingen voor dit soort zaken was hij bereid om mijn geliefde machine ook nog te brengen en te halen. Een goede deal, dacht ik. Na vijf dagen lang gehoord te hebben dat het morgen echt klaar zou zijn was het dan echt zover. Nooit eerder was ik zo blij om het windows logo weer te zien. Omdat ik inmiddels niet meer zo blank ben om direct te betalen keek ik eerst eens rond op de harde schijf. Als snel bleek dat de reparateur de tijd had genomen om prive filpjes op mijn pc te zetten, gospelmuziek te luisteren en bovendien een respectabele hoeveelheid porno had gedownload. U zult begrijpen dat de maat wederom vol was. Ik besloot niet te betalen, waarna de pleuris uitbrak. Na een fikse ruzie met Rasmus vonden we een compromis in een scherp verlaagde prijs. Daarmee was hij me net iets tevreden. Maar wat wil je ook, als je je laptop laat repareren door een man die zich het liefst Don Pablo Escobar, Capo di Capi laat noemen...

De Don voor zijn kantoor. Druk als een klein baasje.