Akwantuo

De grootste hit in Ghana op dit moment is 'Africa Money', een lied tegen corruptie. De zanger, die zich om onduidelijke redenen 'Sidney' noemt, zingt in het nummer over politici, directeuren en ander tuig. Volgens hem stoppen ze allemaal onverdiend geld in de zak, een fenomeen dat hier 'chopping' wordt genoemd. Als een agent bijvoorbeeld zonder reden een kleine bijdrage wil hebben zeg je dat hij je geld 'chopt', liefst met de uitroep oh! er achteraan. He chopped my money-oh!

Bekijk hier de verassende videoclip van Africa Money. Engagement in bikini...

Zoals het een goede Hollander betaamt vierde ik afgelopen donderdag koninginnedag. Eenieder die 'Scheveningen' kon uitspreken was van harte welkom in de achtertuin van de ambtswoning van de ambassadrice. Later mochten ook de Brabanders naar binnen. Het van uw belastingcenten aangelegde gazon lag er voorbeeldig bij. De cactussen waren nog eens bijgepunt en ook de palbomen stonden er fris bij. De avond werd ingeluid door een toespraak van de ambassadrice in het engels. Al snel bleek dat zij uw belastincenten beter had kunnen spenderen aan een extra talencursus. Ze was waarschijnlijk met Ruud Lubbers naar school gegaan. Ook de Ghanese zangroep die na de toespraak ons volkslied inzette maakte er een potje van. Wielhelmoes ven Nessauwe bien iek ven Dautsen bluut, zoiets...
De feestgangers lieten zich echter niet uit het veld slaan en stortten zich als goede Hollanders op de dingen die gratis waren. Er was bier, wijn en champagne, maar bovendien bitterballen, frikadellen, blokjes kaas met cocktailprikkertjes en zelfs een heuse haringkar. Het feest was begonnen...
Nadat de eerste landgenoten begonnen te plassen tegen de mangoboom en iemand overgaf achter de haringkar was het welletjes en moesten we weer naar huis.
Gelukkig had een van de aanwezige zakenmensen een afterparty georganiseerd in hotel 'The Golden Tulip', hetgeen iedereen erg toepasselijk vond. Kaartjes waren verkrijgbaar voor 25 dollar, wat mij deed besluiten niet te betalen en gewoon verder te drinken op kosten van de belastingbetaler. Er was een band die Hazes zong en een polonaise waar iedereen op zat te wachten. Toen de bitterballen op waren en het gazon bezaaid was met cocktailprikkertjes was ook de afterparty teneinde. Ik stapte in een taxi en besloot dat het een waardige viering geweest was. In de taxi verloor ik mijn telefoon maar gelukkig hebben we de foto's nog.

In de achtertuin van ons royale onderkomen in Teshie staat een tweede huis. Het biedt onderdak aan het personeel en ook aan enkele minder gemakkelijk te definieren personages. Je ziet ze zo af en toe in- en uitlopen. Zo is er bijvoorbeeld Kwame, die volgens sommigen familie van de vrouw des huizes is. Kwame is, in tegenstelling tot ondergetekende, gek op honden. Zijn grote trots is de teef JahRule, vernoemd naar een rapper waaraan ik zo mogelijk een nog grotere hekel heb dan aan honden. Het beest is werkelijk nergens goed voor. Als ik na een nachtelijk avontuur soepeltjes over het ijzeren hek klim slaat ze aan en rent dan met de staart tussen de benen weg, wat een waakhond...
Dit is echter niet geheel zonder reden, honden ruiken immers gevaar. En dat was er ook. De afgelopen weken verliepen voor mij namelijk niet geheel naar wens, waardoor mijn humeur nogal eens slecht te noemen was. Het leek wel een vloek: binnen een week was mijn laptop kapot, deed mijn camera het niet meer en bleek mijn superhippe telefoon gestolen. Inmiddels heb ik weer een werkende camera en laptop, maar toen JahRule mij vorige week voor de zoveelste keer wakker blafte was de maat vol. Slechts gehuld in V&D boxershort, kijkende door maar een contactlens, stormde ik de tuin in, waar ik de zwabber vond. Hiermee heb ik het beest enkele rake klappen verkocht, totdat ik dacht dat de boodschap duidelijk was. Over nachtrust heb ik inmiddels niet meer te klagen.
Het repareren van mijn laptop leverde ook de nodige sensatie op. Een van de in- en uitlopers in ons huis verzekerde mij dat hij wel iemand kende die het voor weinig kon doen. De man, die in het echt Rasmus schijnt te heten, leek me niet iemand om te vertrouwen maar wel iemand die wist wie laptops kon repareren. Het is een vrolijk figuur die nogal gecharmeerd is van mafiafilms. Omdat ik zelf nog steeds te blank ben om een fatsoenlijke prijs te bedingen voor dit soort zaken was hij bereid om mijn geliefde machine ook nog te brengen en te halen. Een goede deal, dacht ik. Na vijf dagen lang gehoord te hebben dat het morgen echt klaar zou zijn was het dan echt zover. Nooit eerder was ik zo blij om het windows logo weer te zien. Omdat ik inmiddels niet meer zo blank ben om direct te betalen keek ik eerst eens rond op de harde schijf. Als snel bleek dat de reparateur de tijd had genomen om prive filpjes op mijn pc te zetten, gospelmuziek te luisteren en bovendien een respectabele hoeveelheid porno had gedownload. U zult begrijpen dat de maat wederom vol was. Ik besloot niet te betalen, waarna de pleuris uitbrak. Na een fikse ruzie met Rasmus vonden we een compromis in een scherp verlaagde prijs. Daarmee was hij me net iets tevreden. Maar wat wil je ook, als je je laptop laat repareren door een man die zich het liefst Don Pablo Escobar, Capo di Capi laat noemen...

De verleiding van het strand was dit weekend weer eens te groot en ik belandde voor de zoveelste keer in Kokrobite. Deze weinig avontuurlijke keuze zorgt voor niet al te verassende blogposts maar is ook wel een beetje te begrijpen, vind ik zelf. Het droge seizoen loopt immers ten einde en Ghana is in deze tijd van het jaar op zijn stoffigst. Daardoor zijn de uitzichten matig en kleuren de foto’s bruin. Dit laatste geld gelukkig ook voor mij. Tot mijn grote vreugde ben ik er dit weekend namelijk in geslaagd om de basis te leggen voor een respectabele tint. Daarnaast slaagde ik er in om een stuk of tien vrijwilligers mee te nemen, zodat mijn onderzoek niet op zijn gat kwam te liggen. Ja, u ziet het goed beste lezer, ik werk ook in het weekend. Antropoloog ben je immers 24 uur per dag, zeven dagen in de week.
Mijn onderzoek vordert dan ook gestaag. Tot mijn grote opluchting heb ik het idee dat mijn plannen goed uitvoerbaar zijn. Ik was een beetje zenuwachtig dat ik in mijn onderzoeksvoorstel te veel in de ruimte aan het lullen was, maar dat valt nogal mee geloof ik. Inmiddels heb ik een aantal zeer bruikbare gesprekken gevoerd en dingen gezien. Dit ondanks dat ik de laatste twee weken vooral bezig ben geweest met het leren kennen van zoveel mogelijk vrijwilligers en het winnen van hun vertrouwen. Dat is goed gelukt en vandaag ben ik voor het eerst meegegaan naar de werkplek van een van mijn huisgenoten. Dit zal ik vanaf nu elke dag gaan doen.
Ik woon met twee Britten en twee Amerikanen in een huis in Teshie, ten oosten van Accra. Onze gastvrouw is Mrs. Afrifa, weduwe van Brigadier Afrifa, een van Ghana's vele 'presidenten'. Afrifa was een machtig militair die in al zijn goedheid besloot dat hij de aangewezen persoon was om het land te redden van het economische wanbeleid van de jaren '60. De coup die hij pleegde werd hem echter niet in dank afgenomen. In 1979 werd hij geexecuteerd door JJ Rawlings. Voor meer informatie, klik hier.

Hallo allemaal, welkom (terug) op akwantuo!
Ik ben inmiddels alweer een week in Ghana. Deze keer niet als vrijwilliger, maar als afstuderend antropoloog. Toch zal ik ook deze keer vooral omgaan met westerse vrijwilligers, zij vormen namelijk mijn onderzoekspopulatie. Naar aanleiding van een aantal vragen die ik zelf had omtrent vrijwilligerswerk begon ik afgelopen december aan mijn onderzoeksplan. Ik richt me vooral op de beelden die vrijwilligers hebben van Afrikanen. Deze beelden hangen volgens mij samen met de motieven die mensen hadden om vrijwilliger te worden, hun verwachtingen van Afrika en hun verbazing als ze eenmaal in Ghana aankomen. Ik heb inmiddels de nodige contacten gelegd voor mijn onderzoek en in mijn 'antropologboek' staan zelfs al een aantal bruikbare observaties en quotes. Morgen verhuis ik naar Accra om in een gastgezin te gaan wonen tussen de vrijwilligers. Dan begint het allemaal echt.
Tot zover de werkzaamheden. Ik ben immers ook een beetje op vakantie. Vorige week werd ik van het vliegveld opgehaald door een Australier die ik hier vorig jaar ontmoette. Hij is een bar aan het strand aan het bouwen en bood me een kamer in zijn huis aan. Er is niks mis met wonen aan een strand, dus ik ben er de hele week gebleven. Het is aan het strand van Kokrobite, waar ik vorig jaar ook vaak kwam. Het is geweldig om iedereen weer te zien, na een paar dagen was het alsof ik nooit weg ben geweest. Het is weer douchen met een emmer en zweten in de schaduw. Er is weer veel te goedkoop bier en matig eten (aangevuld met Norit en Rennies). De minibusjes zijn er niet comfortabeler op geworden en het internet is nog steeds niet vooruit te branden. Toch heb ik kunnen zien dat er in Holland "veel bewolking en van tijd tot tijd wat regen" zal zijn en dat Ajax gewonnen heeft. Ik kan dus terug naar het strand.

Nadat ik onze gids duidelijk had gemaakt dat het uitlenen van zijn geweer wellicht een positieve invloed op zijn fooi kon hebben, mocht ik poseren voor deze foto. Waarschijnlijk mijn beste foto van het afgelopen half jaar. Het hotel staat op de heuvel op de achtergrond.